چند شگفتی از آیلین

ای آینه وجودم! اولین نقاشی مفهوم دارت رو توی خونه مادر جون به تصویر کشیدی و همه ما رو شگفت زده کردی. جالب اینجاست که چهره هایی رو که کشیدی، خیلی غمگین هستن و فکر می کنم این دقیقا حسی بوده که طی این چند روز از من و اطرافیانت درک کردی. این در حالیکه این مدت سعی کردم تا می تونم تو رو از این قضایای ختم و خاکسپاری دور نگه دارم ولی از اونجایی که خیلی دختر مهربون و با احساسی هستی، معلومه که همه چیز رو کاملا فهمیدی و وقتی میدیدی که من ناراحتم تو هم بغض میکردی و مدام چشمت به صورتم بود.

دختر نازم! وقتی که توی مراسم ختم پدر جون، خانمی که قرآن میخوند رو دیدی که میکروفن دستش گرفته، بهم گفتی که تو هم میخوای بسم الله بخونی. قربون شما دختر گلم برم که خیلی قشنگ میکروفن رو گرفتی و سوره حمد و شعر " دستامونو میبریم بالا " رو خوندی. کلا الان شعرهایی مثل زنبور طلایی، ننه سرما و ... رو خیلی خوب میخونی.

دختر گلم! یکی از کارهای دیگرت که همه رو متعجب کرد این بود که وقتی میخواستیم برگردیم تهران، شدیدا مخالفت کردی و اصرار داشتی که اونجا بمونی و مدام تکرار میکردی" نمیرم، من اینجا میمونم" و انقدر روی تصمیمت مصمم بودی که هیچ کدام از ترفندهامون هم برای راضی کردنت کارساز نشد. حتی در نهایت سوار ماشین شدیم و رفتیم بنزین بزنیم تا شاید نبودنمون رو درک کنی، ولی باز هم رضایت ندادی.

از اونجا ییکه چند روز دیگه دوباره میخواستیم برگردیم اونجا، قبول کردیم که بمونی. ولی چون تا حالا بدون من، شب جایی نمونده بودی، یکم دلهره داشتیم. ولی خدا رو شکر مثل یک شیرزن روی حرفت موندی و اصلا بهانه نگرفتی. به قول مادر جون این مثل یک معجزه بود چون فکر می کنم خودت هم فهمیده بودی که به وجود تو در اونجا، به مراتب بیشتر از ما نیاز دارند.

آیلینم! باید بگم که این چند روز به اندازه یه عمر برای من و بابا سپری شد و جای خالیت همه جا مشهود بود. ولی خوشبختانه مطمئن بودیم که مادر جون و خاله ها بیشتر از ما هواتو دارن و روی تخم چشمشون جا داری.