دختر اجتماعی من

نازنینم! این روزها روحیه جمع گراییت خیلی زیاد شده و هر جا جمع بچه ها یا بزرگترها رو می بینی، سریع میری سراغشون و باهاشون ارتباط برقرار میکنی. از طرفی هم میشه گفت زیادی اجتماعی شدی و اصلاً از تنهایی بازی کردن لذت نمی بری.

این مسئله باعث میشه که راضی کردنت برای اومدن به خونه سخت بشه. بهتره به عنوان مثال برنامه يه روزمون رو توصيف كنم و اینطوری بگم که از صبح تا بعد از ظهر توی مهد با بچه ها هستی. بعدش که میام دنبالت، میری توی پارک جلوی مهد، مشغول بازی میشی. بعد از مدتی که راضیت می کنم تا بیاییم خونه، با دیدن بچه ها توی حیاط خونمون، اشاره میکنی که میخوای بری پیش اونا. حالا از اون مرحله هم رد میشیم و به طبقه خودمون می رسیم و یه سر هم به بچه هایی که توی راهرو هستند، میزنی. جالب تر از همه هم اینه که وقتی میخوای بیایی خونه تازه اصرار داری که به بچه ها بگم بیان خونمون.  

دختر گلم! ضمناً تا كسي بهت سلام ميده سريع ميري پيشش و باهاش دوست ميشي. حالا بيا تو رو راضي كن كه ازش دل بكني و راضي بشي كه بريم. خلاصه كه خيلي شيطون بلا شدي ولي عزيزم اينم بگم كه من هم تا جايي كه مي تونم حوصله به خرج ميدم و همراه تو بچه ميشم و باهات بازي ميكنم و بالا و پايين ميپرم تا از دوران بچگيت، خاطرات خوبي برات بجا بمونه. اميدوارم بتونم اين حس رو به خوبي بهت منتقل كنم.

اينم يه عكس از طرز خوابيدنت

اينم عكسي كه خودت گرفتي و به قول خودت موش شدي.

اينم از علاقه اي كه به توي يخچال نشستن، داري: